Na całym świecie istnieją różne klastry komputerowe. Znajdują się nie tylko w dużych instytucjach, zajmujących się skomplikowanymi badaniami w takich dziedzinach, jak: chemia, fizyka czy informatyka, ale także w miejscach, z których korzystają niewielkie grupy naukowców. Takim przykładem rodzaju klastra może być Beowulf, którego realizacja wiąże się z założeniem maksymalnej mocy obliczeniowej, przy jak najmniejszych kosztach.  Jest on przeważnie wykonywany z masowo produkowanych komputerów PC, używanych na co dzień przez każdego z nas.

Beowulfa wykorzystuje się do obliczeń równoległych. Jego budowa nie jest zbyt skomplikowana, jednostki są w nim połączone za pomocą sieci Ethernet i zazwyczaj działają pod systemem Linuksa. Historia tego klastra wiąże się z 1994 rokiem, kiedy Donald Becker stworzył pierwszą tego typu instalację. Pracujący wówczas w NASA programista znany jest również z prac nad rozwojem sterowników sieci Ethernet dla systemu operacyjnego Linux. Beowulf pozwala na rozwiązywanie skomplikowanych problemów matematycznych, do czego właśnie przeznaczony jest klaster obliczeniowy.

Superkomputery tego typu są jednak wykorzystywane w wielu dziedzinach, między innymi mechanice, chemii czy fizyce. Są przeważnie budowane i używane przez małe grupy naukowców, gdyż koszt stworzenia Beowufla jest zdecydowanie niższy niż innych klastrów, które używane są przez światowe instytucje. Jego budowa może być w pewnym stopniu do pojęcia przez ludzi, którzy na co dzień nie mają styczności z technologiami. Tworzy się go z kilku komputerów, działających na zwykłym systemie operacyjnym, np. Linuxie. Różnica jest taka, że wówczas działa jako jedna maszyna, a nie poszczególne jednostki. Mimo, że ma mniejszą moc, aniżeli klastry dużo droższe, nie oznacza to jednak, że nie przydaje się naukowcom.

Jako ciekawostkę, można dodać, że nazwa superkomputera Beowulf pochodzi od popularnej, staroangielskiej legendy, o której więcej można przeczytać między innymi w Internecie.